Głosy w mojej głowie

Najgorzej jak w głowie zaczynają odzywać się głosy.

O poranku, zaraz po przebudzeniu głosy mówią: „Och! jest tak wcześnie! I bardzo dobrze, sen to przecież strata czasu!”. A nie, to chyba nie głosy… to mina Ryszarda leżącego obok. Właściwie to jego szalone spojrzenie niewerbalnie przekazuje ten komunikat. Pierwszy bodziec motywacyjny za nami.

Następne jest układanie planu dnia, p.t. „czego to ja dziś nie zrobię”. Przecież dziecię jest coraz mniej absorbujące, to i sobie na jaskrawej macie poleży, i pomiętoli jakieś farfocle. No i najważniejsze – na pewno pośpi, 2 drzemki mam jak w banku. Wreszcie posprzątam ten syf w kuchni, znajdę jakiś karton po butach i upchnę w nim wszystkie ścinki materiałów, co się walają i psują feng shui. Zrobię obiad 3-daniowy, na deser będzie ciasto, do ciasta obowiązkowa kawa. Z pianką, a co! Do sklepu pojadę, zakupy ze świątecznej listy same się przecież nie zrobią. Do nauki zasiądę, dziś to już na pewno! Zaraz sobota, kolejne zajęcia, a ja jeszcze nieprzygotowana… Pierniki upiekę, już czas najwyższy, kiedy ja to potem wszystko lukrem przyozdobię?

O kurka, już 12? I dlaczego on tak krótko drzemał? No tak, sama też bym się pewnie zbudziła na dźwięk wiertarki udarowej. Sąsiad z góry sobie bursztynową komnatę szykuje, nie ma innej opcji. Zwozi te bursztyny już z 6 miechów. I instaluje. Tak mniemam. No bo normalny remont tyle nie trwa, prawda?

Misterny plan zaczyna się pomalutku sypać… Jeszcze nie wszystko stracone - pociesza głos z głowy -przecież ojciec jest dziś na posterunku, to i z Ryszardem na spacer pójdzie. Pierdzielić sprzątnie, od kurzu jeszcze nikt nie umarł (chyba?). Czas na zasłużony relaks. Czas na szycie!

Telefon wibruje.

- Zimno mi, może chcesz mnie zmienić? – pyta ojciec.

- O nie! 2 godziny się wczoraj szlajałam po osiedlu, nie ma mowy.

Ryś ze stelażem trafia na balkon, zaraz potem budzi się z wrzaskiem. Tulimy się, śpiewamy, tańczymy, są śmiechy. Jest dobrze.

Nie jest dobrze! – warczy głos z głowy. Jest już 18! Fakt – skruszona przyznaję rację niewidzialnemu SS-manowi. I zabieram się za lepienie pierogów.